De natuur is analfabeet. Wat niet zeggen wil dat ze nietszeggend is, integendeel.
Ze drukt zich uit op talloze wijzen, in talloze kleuren, smaken, geuren, vormen.
Natuur benut de totale vrijheid van alle uitingsmogelijkheden.
In een wereld waar niemand luistert kan alles gezegd worden, stelde F.Wildesheim al eens vast, maar om dat vrijheid te noemen is een misverstand. Het misverstaan van de juiste verhoudingen: de natuur op de eerste plaats en de mens als laatste gast.
Het mooiste voorbeeld van een analfabeet is de octopus die zijn hersencellen in zijn gehele lijf heeft waardoor hij elk moment van vorm kan veranderen en van kleur, dankzij zijn flexibele pixelhuid. Zijn huid lijkt een vloeibaar beeldscherm waarmee elke vorm en kleur kan worden aangenomen. Hij werkt zonder woorden samen met andere dieren. Hoe armoedig steekt de menselijke taal daarbij af. De octopus is het oudste dier dat alle rampen op de planeet heeft overleefd, kortom hij heeft het langst op school gezeten, de levensschool. Zijn communicatie is onmiddellijk, hij belichaamt de expressie direct. Ik zou mijn zwemzak zo ruilen voor zo’n geavanceerd vloeiend lijf.
Naamloos gaat de natuur haar gang, met geen ander plan dan zelfregulerende wildgroei. Een vogel heet niet, een boom draagt geen naam. Geen muis is Duits, geen
paard is een Spanjaard. Geen schepje wormaarde bezit een nationaliteit. Menselijke taal is betekenisloos voor de natuur, ze verstaat dat niet. Steek een verhaal af tegen je hond en hij trekt z’n kop schuin van onbegrip. Maak een gebaar in lichaamstaal en hij leest jou als een open boek. Naamloos gaat het mensdier ten onder aan gesimuleerde doofheid, doof voor zijn eigen ingeschapen natuur.